Dawno zapowiadana powieść sensacyjna „Lato Czterdziestego Pierwszego” pojawia się oto na mojej stronie internetowej. Postanowiliśmy opublikować ją w kilku odcinkach, które będą pojawiać się w każdy weekend. Jest to w pewnym sensie kontynuacja mojej poprzedniej powieści „Czas Zemsty”, wydanej w 2018 roku przez Muzę i ciepło przyjętej przez Czytelników.
Po raz kolejny okazało się, że trzynastka wcale nie musi być pechowa: tego dnia bowiem odbyło się kolejne już spotkanie z moimi drogimi Czytelnikami. Tym razem w Warszawie, na Mokotowie, fizycznie kilka ulic od miejsca, gdzie stoi dom Poloniusów.
Miałem przyjemność gościć w 126. odcinku wideobloga Anki Czytanki. W rozmowie z Anną Czerny Marecką opowiedziałem o moich obecnych i przyszłych przedsięwzięciach.
Nie spodziewałem się, że będzie tak fajnie: spotkania w ramach XXVI Pomorskiej Wiosny Literackiej w Pedagogicznej Bibliotece Wojewódzkiej w Słupsku były okazją do poznania wspaniałych twórców, ale także do konfrontacji „oko w oko” z czytelnikami, co najbardziej sobie cenię.
Świetna recenzja Michała Wójcika książki „Widziałem Oblężenie Warszawy”.
Dzięki zaproszeniu p. dyrektor oraz przy współudziale przyjaciół miałem wielką przyjemność uczestniczyć w spotkaniu z czytelnikami moich książek w pilskiej bibliotece.
Pan od anglika: i tak oto, Drogi Czytelniku, dotarliśmy prawie do końca. Ostatni bohaterowie tej opowieści, z którą przyjdzie nam się pożegnać.
Tak wygląda grób Alexandra Poloniusa, naukowca, ekonomisty, człowieka, który – słowami Zbigniewa Herberta – ocalał nie po to, aby żyć. Ocalał, żeby dać świadectwo tego co widział, kiedy wzrastały w siłę dwa totalitaryzmy i brały we władanie młodą, budząca się do życia Ojczyznę.
Kiedy rok temu oddawałem do druku „Widziałem Oblężenie Warszawy” z posłowiem, w którym przedstawiłem moje prywatne śledztwo nad prawdziwą tożsamością autora, nie spodziewałem się, że jeszcze tyle może wydarzyć się w tej sprawie.
Tak, Pawła poznałem jakoś tak w nie najszczęśliwszy czas do takich wydarzeń, czyli w poniedziałkowy poranek.